Dae sa tzitade belga de Ostenda a sa segunda Roma, Costantinòpoli, s’Istanbul de sos Otomanos. Unu tessìngiu longu e intritzadu, cosidu dae s’agu de su mìticu “Orient Express”, trenu de distàntzia longa chi resesset, in su protzèdere suo pàsidu e indiferente, a pònnere a pare vidas, istòrias de òmines e fèminas, tzertu diversas e puru acumonadas dae sa matessi fragilidade, cussa de s’esistire umanu.
S’ispàtziu de su trenu, limitadu, lacanadu, divenit su mundu de sos personàgios, sa tàula de giogu ue ghindulant sas possibilidades de addòbiu, de cunfrontu, su caddu de ferru e fumu chi impassìbile nche tràgiat sos destinos e sos turmentos de sos atores de custu romanzu galanu.
In custas pàginas – chi mai zelant e semper amajant- ais a lèghere de unu tzertu Dutore Czinner, rivolutzionàriu serbu foressidu e persighidu, in chirca de recuire a Belgradu, abitu suo, pro pesare e ammaniare sa luta sotzialista de sos traballadores contra a s’istadu reatzionàriu. Una giornalista lu at a abbentinare. Est Mabel Warren, sa chi non si cheret fàghere fuire un’iscoop gasi mannu.
Non podimus ismentigare sa figura de Carlston Myatt, òmine de afàrios ebreu, ricu de benes ma cori - fritu, chi in custu biàgiu, metàfora lìmpia de su bìvere, benit a pare cun Coral Musker, ballariana giòvana e covarda cara a sa vida. Non mancant sos furones, in chirca de istransire sa giustìtzia de sos òmines.
In concruos, chie leghet “Su trenu deI stanbul” de Graham Greene b’at a agatare intro un’umanidade “tràgica e addolimada” comente nos narat Antonio Manzini, giallista de giudu, faeddende de custu libru.
A incuru de Antoni Flore
Please wait...
.JPG){kind=link}