«Pro cantu sos apoderados lu manigent, su fùbalu sighit a èssere s’arte de s’imprevìdidu. Da in ue prus pagu ti lu dias isetare nd’essit a campu s’impossìbile, su nanu dat letziones a su gigante, unu nieddu istrìgile e calembru nche bogat fora de tinu s’atleta iscarpedadu in Grètzia».
Diant bastare custas paràulas ermosas de Galeano pro nos ingustare a lèghere su libru suo, “Lugores e iscurias de su giogu de su fùbalu”.
Ma ite est su fùbalu pro Galeano?
Craru, pro isse est prus de unu divertimentu, de un’apentu. Est sa metàfora de sa vida, una crae pro lèghere su tempus e sas cosas, unu fenòmenu sotziale de primore che sa polìtica o sa poesia.
Gasi, in sa pàginas suas, s’iscritore uruguaianu mirat a custu giogu cun malinconia e sentidu de pèrdida, promores ca intendet chi in sos annos est mudadu - in peus pro isse - passende da èssere un’espressione populare a devènnere sìmbolu de poderiu e de richesa.
Intro de custa paràbula literària sos campiones de su fùbalu descrient, ultres sos gol e sas paradas, s’istòria de s’umanidade, sas currentes de s’economia, sas passiones polìticas chi ant marcadu e, in unos cantos casos fertu, su de XX sèculos, su sèculu curtzu de Henric Hobsbawm.
«Nara・mi comente giogas e t’apo a nàrrere chie ses»
Ca su fùbalu semus nois pro Galeano e onni partida su giogu durche e amargu de sa vida:
«B’at tzertas biddas de Brasile chi non tenent crèsia ma nissuna est sena campu de fùbalu».
A incuru de Antoni Flore