Gràtzias a su traballu de Sarvadore Serra, nugoresu "nàschidu e pàschidu" ma tiesinu in sas raighinas, amus pòdidu lèghere (e chie no l'at fatu lu fatzat) “Dubliners” de James Joyce in sardu, imprentadu dae s'editore Papiros. Una mustra de comente siat possìbile bortare sa literadura istràngia impitende sa limba nostra, e de comente sa Limba sarda comuna non siat unu còdighe amministrativu ebbia. Sa sèrie “Sena làcanas”nos permitit de àere in sa libreria nostra àteros grandes iscritores traduidos in sardu: Kafka, Goethe, Saramago, Garcia Marquez, Stevenson.
S'ùrtimu traballu de Serra est sa tradutzione de "The Canterville Ghost" de Oscar Wilde: “Su pantasma de Canterville”. Acò unu cantu de s'òpera in sardu.
Cando su sennor Hiram B. Otis, su ministru americanu, at comporadu Canterville Chase,totus l’ant naradu chi fiat faghende a beru unu machine, ca non b’aiat duda chi cussu logu fiat prenu de pantasmas. A nàrrere su beru, Lord Canterville etotu, chi fiat un’òmine de s’onore prus cuidadosu, si fiat intesu obligadu a li faeddare de sa cosa cando aiant cumintzadu a cuntratare.
“Nois etotu amus pessadu de no istare in custu logu,” at naradu Lord Canterville,“dae cando a sa tzia de mama, sa Duchessa Mama de Bolton, l’ant assuconada (e dae tando no est prus torrada in trassa) sas manos de un’ischèletru chi si li sunt imbaradas in palas cando si fiat bestende pro sa chena; e m’intendo obligadu a li nàrrere, sennor Otis, chi su pantàsma l’ant bidu unos cantos cumponentes de sa famìlia mea, e finas su retore de sa parròchia, su Reverendu Augustus Dampier, chi est unu membru de su King’s College de Cambridge. A pustis de s’intzidente malassortadu de sa Duchessa,mancu unu de sos dipendentes nostros prus giòvanos diat èssere abbarradu cun nois, e Lady Canterville a s’ispissu dormiat a beru pagu a de note, pro more de sos sonos misteriosos chi beniant dae su passadissu e dae sa biblioteca”.
“Lord”, at rispostu su ministru, “deo apo a leare totu paris sa mobìlia e su pantàsma. Deo bèngio dae unu logu modernu, in ue tenimus totu su chi si podet comporare cun su dinare; e, cun totu sos giòvanos nostros ispavillos iscurrillende in su Mundu Betzu, e leende·si·nche sos mègius atores e sas mègius divas bostras, creo chi, si b’aeret àpidu una cosa tipu unu pantasma in Europa, nche l’aiamus tramudadu a logu nostru in pagu tempus, pro nche lu pònnere in unu museu, o pro lu mustrare a totus in caminu.
“ Deo mi timo chi su pantasma esistat a beru ”, at naradu Lord Canterville, bischisende, “belle chi podet dare chi no apat tzèdidu a sas propostas de sos impresàrios bostros fainàrgios. Est connotu dae tres sèculos, dae su 1584 pro èssere pretzisos, e semper essit a pìgiu in antis de sa morte de calicunu de sa famìlia nostra”.
