“Patria” est su contu de duas famìllias chi nche bivent in su Paisu Bascu. Est s’istòria archetìpica de su cunflitu natzionalista de custa Terra, ue sas amigàntzias, sas relatziones umanas sunt istadas mutzadas e arruinadas dae sa gherra longa e crua chi at nch’at postu a cara de pare s’Istadu ispagnolu cun s’organizatzione militare ETA (Euskadi Ta Askatasuna), sa chi lutaiat pro s’indipendèntzia de Euskadi.
In su lìberu leghimus noe esperièntzias diversas ma acapiadas intre issas, signu de diversidade e de iscontru: a un’ala sa de Txato, mortu in s’atentadu ordingiadu dae sos indipendentistas bascos, sa de Bittori, mugere sua e de sa fìgia issoro, Nerea. A s’àtera agatamus Joxian, in pare a sa pobidda Miren e a su fedu issoro, Joxe Mari (militante de ETA), Arantxa e Gorka.
Sa pinna ispantosa de Fernando Aramburu nos pintat sa matessi iscena, a cando bida dae Bittori o da Nerea, a cando pompiada cun sos ogros de Miren. Gasi nos benit prus fatzile de mirare a sa realidade a manera multidimensionale, sena chircare fortzosu bonos e malos, iscurtende sas resones de totus, pro lòmpere a sa concrusione prus manna chi sa vida est unu biàgiu cumplessu e difìtzile in ue, su chi abarrat a sa fine, est ebbia s’umanidade turmentada de sos personàgios chi la ànimant.
S’introspetzione est sa dimensione chi dòminat totu sa narratzione. In “Patria” no esistit un’òrdine temporale pretzisu: s’ora, intre passadu e presente, est sa chi intendent sos protagonistas, non sa chi iscurret de a beru.
Unu libru emotzionante custu, chi nos contat s’istòria de su cunflitu bascu bìvida subra sa pedde de sa gente comuna.
