Ci teniamo alla tua privacy. Usiamo i cookie per migliorare la tua esperienza di navigazione e ricordare le tue preferenze. Maggiori info qui. Registrandoti o accedendo al sito accetti espressamente le norme sulla privacy riportate in questa pagina
Nois bi tenimus a sa privatesa tua. Impreamus sos cookie pro megiorare s’esperièntzia de navigatzione e sas preferèntzias tuas. Agatas prus informatziones inoghe. Marchende·ti o intrende in su situ atzetas sas normas in vigèntzia subra sa privatesa marcadas in custa pàgina

Su Parcu Aymerich

Su parcu Aymerich est un’òasi naturalìstica de ispantu, manna 22 ètaros, chi nch’est collocada in su comunu de Làconi, in sa banda de Sartzidanu, coro de Sardigna.

Fintzas a su 1990 custu litu galanu fiat in propiedade de sos Marchesos de Làconi, feudatàrios istòricos de cussos tretos. Su parcu est istadu cuntzertadu, partende dae sa segunda metade de su de XIX sèculos, dae Donnu Ignàtziu Aymerich Ripoll (1808-1881), amantiosu de sa botànica, su chi pro primu nd’aiat batidu a Làconi ispètzies meda de prantas istràngias e raras, crobadas in su biagiare suo.

A inghìriu de ritzolos lìmpios, pischineddas e istrampos de abba lughente creschent - longos longos -  sos tzidros de su Lìbanu e sos de Himalaya, a curtzu de sos opinos de Còrsica, de sas magnòlias e de sos fagos pendentes. Sunt presentes puru sas ratzas autòctonas de s’Ìsula: èlighes, chercos, enis, olias e carrubas. Un’Eden sardu, prenu de nuscos, ricu de colores, chi ammajat, chi atzisat. Cantaiat Remundu Piras:

 

Laconi, ’e Sarcidanu ses reina

digna ’e su limbazu ’e sos fiores:

ses che un’aurora matutina

 

ch’a Irìde at furadu sos colores

po abberrer sas giannas a s’avrèschida

de sa die chi, rica ’e risplendores,

 

mentres chi da sa note fut arrèschida

ispuntat maistosa in oriente

a pena est ogni néula ispalèschida:

 

gai ses tue, Laconi: atraente,

ondrada ’e incantu primitivu

che cando fut ingénua sa zente,

 

chi s’ómine ’e su bene non fut brivu

né-i sa terra a produer ispinas

ancora aiat tentu su motivu.

 

Intre sas frunzas de su padente, suta s’umbra de sos ratos fogidos ispuntat su casteddu, fraigadu a printzìpiu dae sos Giùighes de Arbarè (XIII sèc.) pro amparare s’oru meridionale de su Rennu dae sas sannas de su Logu de Càlari, lacanante suo. De manu ispagnola imbetzes est sa turre maistra, impreada che presone a partire dae su de XVIII sèculos. In pees de custa s’arcat una bòveda chi nche giughiat a sa corte de intro.

A sud-ovest de sa turre s’addòbiat su palatzu, residèntzia de sos Marchesos de Làconi fintzas a sa prima metade de su de XVIII sèculos. Su fràigu at una forma retangulare e contat duos pianos. In su de susu abitaiant sos printzipales, in su de bassu sa tzerachia. Pompiende a su chìrriu de sos donnos, elegantes s’aberint in ie sas frenestas de istile gòticu-catalanu, chi mirant cara a su buscu e a sas baddes de suta, dende un’efetu surreale, de sònniu.

Ma ite casteddu diat èssere custu sena unu contu de pantasmas?

Si narat chi intre sos muros de s’edifìtziu siat istada murada bia una pitzinna, promores de no s’èssere cherrida cojuare cun s’òmine chi l’aiat inditadu su babbu. S’ànima sua – si contat - diat èssere ancora peri cussos aposentos bòidos e assolados, in chirca de vindita.

Sa paristòria at unu fundu de veridade.

Su cales chi in su 1616 Donna Isabella Aymerich si fiat agatada morta in s’aposentu de corcare de su casteddu de Làconi. Pagas dies in antis, un’amigu suo – tzertu, meda prus de un’amigu – moriat de unas cantas archibusadas in sos buscos probianos a sa fortilesa. Su mortore fiat su maridu de sa fèmina, Donnu Sarvadore de Castelvì, pro èssere bènnidu a ischire de cussa liga segreta. Cundennadu a morte pro sa neghe de omitzìdiu, su Castelvì si nche fiat fuidu a unu cunventu de Casteddu, otenende - in cussu disterru religiosu - su trasferimentu de su chertu chi lu pertocaiat a Madrid.

Logradu custu isetu, su nòbile lacunesu si fiat tando arruoladu in s’Armada de Frandas, distinghende・si pro valore in su prùere de sos chimentos militares. Pro tales mèritos, summados a sas paghes fatas cun sa famìllia de sa mugere morta, a Donnu Sarvadore l’aiant abboniadu sa pena, mudende・la in su disterru dae sos Regnos de sa Corona. Ma in su 1622 fiat lòmpidu puru su perdonu, sententziadu dae su Consìgiu Reale de Aragona.

In ue sa fantasia e sa realidade s’addòbiant, pròpiu in ie b’est Làconi. Visitade・lu.

A incuru de Antoni Flore

 

parco

 



Condividi l'articolo: Condividi